Geboren in een Bossche volksbuurt in 1968. 
Het leven was goed en zonder poespas. 
In de winter lag er sneeuw. ’s Zomers scheen de zon.

Het was de tijd van de autoloze zondag, 
Swiebertje en hondenpoep in een krant, 
brandend op de stoep.

Johan was een rustige jongen, geen haantje de voorste. Af en toe doelwit van brutale schoffies uit de buurt. Tot ome Sjef hem meenam achterop de motor. Naar taekwondo.

Taekwondo maakte Johan weerbaar en wendbaar. Hij leerde voor zichzelf op te komen en te kiezen. Want als je zelf geen keuze maakt, wordt er voor je gekozen, merkte Johan al snel.

‘Schilder, net als ik?’ zei opa Vos, ‘Da moete toch nie doen Johan. Ge moet timmerman worden, das pas een mooi vak.’ Dus koos Johan voor hout.

Eerst een krukje, toen een krantenbak. En een bureau. Met zaag en hamer. Beitel en schaaf. Zwaluwstaarten werden nog met de hand gemaakt. Zo werd je een vakman.

Op een dag ging de telefoon. 
‘Bij Willie Cooijmans zoeken ze een jungske!’ Op zijn brommer reed Johan naar Berlicum. Het Balkums dialect klonk de geboren en getogen Bosschenaar maar raar in de oren.

In de werkplaats stond Grad. Bij de lintzaag. 
Hij had er ondertussen al een stuk of zes jonge helpers op zitten. Allemaal de zak gekregen. Weinig enthousiast gaf hij Johan een hand.

Wie had ooit gedacht dat die twee 35 jaar later 
nog steeds samen zouden werken.

Johan werkte hard. Hij had een plan. Overname van het bedrijf van Willie Cooijmans. De zaak was snel en in goed overleg beklonken. 

Machinaal Timmerbedrijf Johan Vos was geboren. Op vrijdag was Grad een collega. Maandag was hij Johans werknemer. ‘Een creditnota Johan!’ ‘Een wat?’ Of ‘Dat stond niet vermeld op de offerte!’ Vergeten. Niet aan gedacht. 

Als nieuwbakken ondernemer betaalde Johan leergeld. Maar als je dat uit je eigen portemonnee betaalt, leer je snel. Razendsnel.

De fabriek groeide. Meer werk. Meer mensen. 
Nog meer werk. Nog meer mensen. Net zo makkelijk? Nee, zo zou Johan het niet willen noemen. 

De wereld veranderde, werd sneller, gemakzuchtiger hier en daar. Johan niet. Kwaliteit bleef voorop staan. Tot vermoeiens toe. 
Rudi, zoon van Grad, kwam aan boord en met de CNC machine deed automatisering zijn intrede in de werkplaats. 

Onomkeerbaar. Rudi stopt er een plaat hout in en er komt een kast uit. Rudi, timmerman van de toekomst. Johan, vakman van het ambacht.

De mensen van Vos. Gemiddeld werken zij al een jaar of 14 bij Johan. Omdat ze het onder de streep goed met elkaar kunnen vinden.En ze hun vak verstaan. 

Verstek moet 90 graden zijn, ook anno 2019. 
Wat recht is, is recht en wat krom is, is nog steeds krom. Geen lapmiddelen zoals kit om een kier te dichten. ‘Dat zie je toch niet?’ kreeg Johan ooit als antwoord. Pardon? 

Ook al zegt de klant Ik ben tevreden. Johan en zijn mensen lossen het op de Vos manier op. Altijd. Geen bombarie. Gewoon goed werk. Op de Vos manier. Vakwerk.